Mar is de spanning út ‘e kiuwen,
de lêste siken binne op,
dan bliuwt der oars net oer
as út ‘e djipte wei de kop
omheech en lea dy’t inkeld driuwe.

Hy koe op ’t plak net lizzen bliuwe
dêr’t de leeljeknoppen nei
de spegel klommen, poer
gelok op dizze earste dei
fan weagjend, kleurich bloeiend driuwe.

Ik ha de blei op sleeptou nommen,
foer doe nei de midden ta,
it djipste fan de poel;
it fielde oan, hy woe ’t sa ha,
yn ’t eigen wetter is er kommen.

De wetterleelje, syn gelikens
doe’t er noch yn libben wie,
hie dêr symboalysk doel:
de bek dy’t justjes iepenstie,
hat tsjûge fan syn djippe rikens.

Gjin aksje noch,
hy stiet yn twivel mei syn stok,
betinkt wat is it bêste
yn it libben: frijheid of it hok,
de koers is grif gjin fêste.

Ien wurd, genôch
foar ’t keppeljeien yn it rûn
om ’t egofront te kearen;
lit de koers oer oan de hoedershûn
om ’t folk de les te learen.

In keppel? Sjoch
twa reeën en in swarte krie;
wat hat dy oars te krassen
as oan ’t bistefolk de bêste rie:
de frijheid en gjin klasse.