Myn siel is ta de Heare stil,
hja wachtet dimmen op Gods wil.

De stilte song al ieuwenlang
te Yndyk oan de Hegermar
by ’t rûzjen fan de weagen
as fioelen by de deadesang.

Gjin boer of boarger hie de kar
om oan de dea syn jild te jaan
en ivich lok te smeitsjen
as Gods ingels oan de himelmar.

It tsjerkhôf koe gjin goed mear dwaan
oan dy pear deaden yn de rêst,
mei al dy dôvenettels
brânde ’t, soe de hel syn slach wol slaan.

Mar ien stien hold de hope fêst,
sy buorken troch oant ’t alderlêst,
dat wiene Yndyks bruorren,
stille sielen, dat foldie it bêst.

Nea djipper wie it wetter dêr
as hjoed de dei de Houkemar,
it nut wie net foar allegear,
de rike hie de earste kar.

De Houkepoarte frege sân,
de djipte joech de hichte stal:
in wen- en rekreaasjelân,
ornearre foar it lytse tal.

De Houkesleat joech ek syn lûd
foar djipgong fan it frachtferfier,
want lang en breed fertsjinje goed,
de hichte tsjinnet foar de sier.

De bagger kaam nei boppen ta
en sakke yn de djipte wei,
sa woe god Zeus de mar graach ha,
de Griene seach der gnyskjend nei.