’t Stiet oan de râne fan de mar,
it keunstwurk hielendal fan stiel,
fan heech nei leech en wer werom,
fan rjocht nei rûn en justjes krom,
gjin streek is yn de war,
mar ’t hat gjin siel.

It draait stielhurd de hichte yn
en hat hâldfêst oan ’t felle giel,
dat efkes komt men yn de waan
fan kleur, mar ’t is gjin Mondriaan,
it fluitet yn de wyn,
mar ’t hat gjin siel.

Mar boppe is ’t net sa kompleks
as ûnder by it breedste diel,
it jout foar each en tins hâldfêst
en ek foar tûken fan in nêst,
hjir wie fan ’t maitiid seks
mei hert en siel.

De brune koppen konkelfoezje,
witte fan gjin kont of sturt,
mar stekke yn op eigen wolmerk,
rekkenje harsels al ryk
mei ’t politike oerlis hurd tsjin hurd,
it hege tal is harren wet
fan liberale frijheid makket oersterk,
mar wa’t mist, dat is de Gryk.

It is in kwestje fan de koppen
dy’t it yn de kop net ha
ienriedich harren wol te dielen,
want elk wol syn grut gelyk,
dus giet it hurd op konfrontaasje ta
fan moat it wol of moat it net
en wa’t net hearre wol, sil stjitten fiele,
it alderhurdst de swarte Gryk.