oktober 30, 2016
De moarntiid docht it sûnder lûd, mar ropt wol âlde bylden op lykas de foto’s mei twa tinten: in laden skip fan kop oant kont yn sinnegloed.
It beaken stiet foar hjir begjint de rûte nei it deistich brea en sneins in bôle mei tsien krinten; in bealgjen oant de dea it fan it libben wint.
En no’t de sinne heger riist, de himel liket sûnder wolk, fertelt de float oer amper rinte foar hjerst- en winterfolk, wat op resesje wiist.
It is gjin keunst om mei wat trapen del te heljen hurd beton en stiel, in sterk gefoel wurdt dan it diel fan wa’t by nacht komt op ‘e lapen.
Hoe keunstich kinne stekken falle lykas bloeide stiel út ierde op, fergetten is de skreau en skop, ekspresje sa’t ek keunstners wolle.
It is gjin keunst om op te bloeien nei in simmer dweiltrochwiet, de koekoek ropt syn wollich liet: de multykeunst sil altyd boeie.