Hoe fredich libbe yn de greide
fan de Nederlânske wollefeart
in keppel skiep;
se frieten gers, mar ek wol reiden
en de ezel seach neat wie ferkeard.

Hoe feardich koe dat bist bestjoere
’t Nederlânske greidelibben yn
de wollefeart;
de ezel fûn net ouwehoere,
want it gie de keppel foar de wyn.

Yn ’t sintrum fan it hôf fan Eden
stie in fierste folle apelbeam,
de wollefeart
foar apen libjend op it heden,
net by ’t stilsteand wiet, mar yn de stream.

Hoe feardich fochten al dy apen
yn de fierste folle apelbeam
om ’t grutste part,
se sloegen, klauden yn en trapen;
wa koe hâlde ’t aapfolk op ‘e team?

De keppel skiep wie bang foar krapte,
draafde as ien keppel yn it rûn,
de bekken ticht;
de ezel balte dat it klapte,
Edens hôf bleau lykwols apegrûn,

Dus harkje skerp hoe’t Haachske hoannen kraaie,
dat lûd rint gau nei sifer tsien,
in wettich galmjen nei it gea:
‘Fret hoannefoer, gjin gers of hea,
sa hawwe wy it altyd dien,
wy trêdzje hinnen foar befruchte aaien.’

Se stieken oan dy iene Fryske hoanne
mei op ‘e kop in kaam as fjoer,
dy kraaide mei it Haachske koar,
want hoannefoer, dêr wied er foar:
‘Ik moat begjinne by de boer,
wol struie, mar de keallen net mear boarne.’

Mar doe’t de hoanne op ‘e stôk al slomme,
begûn de Fryske ûle mei
it skôgjen út ‘e hichte wei
en syn konklúzje wie dernei:
‘De Fryske bisten frette dei
en nacht en sille likegoed der komme.’