De skyntme bôget oer de see,
dy’t rûzet om noch klearder glâns,
berjochten dy’t inoar fersterkje,
op dy wize kriget harmony in kâns
en wurdt de ierde ta in fredich stee.

Mar sjoch it readwyt fan de mêsten
dy’t ferbrekke ’t bôgjend ljocht,
foar Kuba dat âldnij berjocht:
de Castro’s binne net de bêsten.

De kaktus hat syn eigen styl
mei yn de droechte dochs noch groei,
in klear berjocht mei skerpe stikels,
dêrby eksplodearret er ta reade bloei,
mei tûzen bern is hy perfoarst fertyl.

Mar sjoch it readwyt fan de mêsten
dy’t ferbrekke ’t bôgjend ljocht,
Venezuela, dyn berjocht:
Chavez is net ien fan de bêsten.

Wat nijs bringt ús de frede oan?
Net dat fan Mammon en de macht
dy’t readwyt oer de ierde galmje;
himel, see en lân slaan op ‘e skientme acht,
’t berjocht fan juster foar it hjoed… en moarn.

De see bewarret it geheim,
lit oan gjin inkeld minske witte
wêr’t syn oarsprong yn de oertiid lei,
de yndiaan oerlibbe weach en haai
en koe him mei de hichte mjitte.

Hy socht it heger as it peil
fan weagen dy’t mei kusten spotte,
batse spattend by koralen op,
hy fûn syn wenstee tusken foet en top
en libbe yn Bonaires grotten.

De grot bewarret syn geheim
fan hoe’t er ’t fiskersboatsje makke
dêr’t er mei de wylde see op foer;
de weagen bringe gjin berjochten oer
fan hoe’t er op ‘e haai ynhakke.

Hy kaam werom en kraste yn
de grot wat hy al dwaande skôge
op ‘e libbenssee mei frou en bern;
sa gie Bonaires oertiid net ferlern,
al hat de see ’t geheim meitôge.