It moast der wol fan komme
op ‘e alderlêste dei
gie ’t oan, in Fries moast dochs wol mei,
hoewol’t syn skonken krommen.

Mei klean oan yn fiif lagen
ried ik hoeden oer de Kolk,
fol skuorren en ek fleurich folk,
dus gie ’t mei koarte slaggen.

Mei op ‘e rêch de hannen
én de wyn fleach ’t oer de Geau,
it wie de Alvegeast dy’t dreau
my ta de snoadste plannen.

Nei Drylts de fiere kimen
fan it suden, ‘k seach it al,
mar net de skuorren foar de fal,
dy’t troch myn skonken flime.

Se wiene krom, net brutsen,
kenne liet ik my dus net,
ha mysels op poaten set,
de skande sa bedutsen.

Al ridende ha ‘k winske
om te brommen oer it far,
in streek te silen op ‘e mar,
te rap foar al dy minsken.

It heechste wie it gliden
boppe ’t lân as frije Fries,
mar ‘k stie noch altyd op it iis,
dus moast it wol: wer ride.

It barde by it opgean fan de sinne
dat it wolkom klonk foar freugde fan de wrâld,
want elk soe hjoed de alve stêden winne.

It wie de stoer wol wurdich by de brêge:
bûge, glide, djip foaroer, gjinien wie âld
of kâld, doe efkes lins mei rjochte rêgen.

De giele ridders dy’t earjuster skoden,
wiisden oan de bûnte riders ’t wenstich paad
en prikten op wat oer de grêften stode.

Gjin stoer wie ’t wurdich by de Noarderpoarte,
elk moast oer de stiennen treppen nei syn aard,
de iene knoffele, de oare boarte.

It spitsferkear koe ’t klunend folk net keare,
redens klapten fleurich foar en achter lâns,
noch njoggen om te winnen, mar sabeare.