It weaget oan fan fiere kym
wat riisde út ‘e woartels wei:
de stam dy’t al de krún foarsei,
wat oerbliuwt, is noch mar in skym.

It liet noch jierren op ’t koraal:
in keunstwurk foar it skerpe each,
mei ’t skomjen fan de oanfierweach
fertelt it tiidleas syn ferhaal.

En tichterby leit noch in byld:
ultime keunst foar it fergean,
dêrfoar noch in folsleine beam,
wat wâlet troch en dûbeld fielt.

Hy stie al jierren ûnder stoom
en ried troch ’t gea fan mar en poel
al fluitsjend ’t liet fan nostalgy;
gjin Fries bleau by syn flammen koel,
hy dindere sels troch de droom.

De stoomfluit frege: ‘Stoomsto mei?’
’t Wie net bedoeld as passazjier,
mar bygelyks as kondukteur;
it kaartsje wie net foar de sier,
mar hold de tsjillen yn de draai.

De fraach ferstomme troch de tiid,
dy’t rapper draaide as it tsjil
en dy’t ferdreau de stoom en droom;
it gea fan mar en poel foel stil,
nea klonk wer dat nostalgysk liet.