De ets fan Rembrandt wie it byld
dat joech de skilder ynspiraasje
foar syn kleuren fan de jûn
dy’t oerkaam leaflik myld
om’t hy bespile har mei graasje.

Sy siet dêr al de hiele jûn,
de hannen warber mei it spinnen
wylst it each de fierte socht
oant sy de keppel fûn
by wolkewol en reade sinne.

Hy rûn dy jûn de skiep bylâns
ferlegen mei syn lege hannen
mei it each op ’t lette ljocht
dêr’t lei syn kreaze kâns,
fergetten wiene oare plannen.

Sy seach him slûpen tichterby,
hy wie der, seach har bleate fuotten,
hie gjin each foar skiep of wol,
mar liet har sjen hoe’t hy
de fingers slûpe liet oer gatten.

* Jean Antoine Watteau (1684-1721)
skildere in dreamerige fantasywrâld,
mar wol basearre op ‘e realiteit.

De sinne hie al ôfskie nommen,
himelheech kaam op it jûnspalet
foar ’t skilderij fan ’t eingebed
de wurden fan de sljochte frommen.

De dei troch hiene se al wrotten,
dold de jirpels út ‘e grauwe grûn,
oan ’t ierdske ’t hiele libben bûn
mei klompen oan de wurge fuotten.

It angelus fan fiere klokken
rôp dy beide op ta hannen gear:
‘Haw tank foar alle jirpels, Hear,
ferjou it as wy wolris flokke.’

* Jean-F. Millet (1814-1875)
makke skilderijen oer
it boerelibben mei
in etysk boadskip.