Wanneer ’t klimaat verhit wordt door ’t verval
van waarden, rijzen machten van het kwaad,
dan breekt uiteindelijk Atlantis’ wal
en brengt geen vorst of godheid baat.

Zij torent boven zee en bergen uit,
verrezen uit de diepte van de geest,
godin Cultuur, die het verleden duidt,
de toekomst in het heden leest.

De vogels vinden op haar vingers rust,
de duif koert boven wind en golven uit,
’t is inspiratie die de kunsten kust,
het evenwicht speelt op de fluit.

Wanneer ’t klimaat verhit wordt door ’t verval,
vervliegt de kunst en is geen duit meer waard,
de vogels raken in een vrije val,
de vraag is: wordt de mens gespaard?

Als dan uiteindelijk Atlantis’ wal
breekt door het rijzen van de oceaan,
flitst door het brein: de meesten wisten ’t al,
geen vorst of godheid blijft nu staan.

* Léon Bakst (1866-1924)
was een Russische kunstenaar:
illustrator, portrettist, schilder
en ontwerper van decors
en kostuums.

De kust ruist van de mythe,
waar de vrouwen zingen ’t lied
van eindeloos verlangen
naar hetgeen de zee hun biedt,
maar ’t bod verschuilt zich in de zangen.

Toen kwam prinses Europa
aan de kust, een dubbel lied
van eindeloos verlangen,
maar de stier, die was het niet
om haar in liefde op te vangen.

Het ruiste van de mythe,
zonder dat Europa ’t wist
nam Zeus haar op de hoornen,
ruggelings, een godenlist,
waardoor een mythe was geboren.

* Kosma Petrov-Vodkine
Schilderij ‘Kust’ (1908)

** Valentin Alexandrovitsj Serov (1865-1911)
Schilderij ‘De ontvoering van Europa’