De reager pikte krekt de mol
rap foar de miuwesnaffel
wei en hold him yn de grip;
de lege miuw tocht: wol ferhip,
hie ik de snaffel ek mar fol.

‘Myn bêste freon,’ sa sei er gol,
‘do hast in lange gaffel,
dy fan my is fierste koart,
jou goede rie, sis wat ik moat,
hoe rêdsto dit mei ’t moltsje wol?’

‘Myn bêste maten,’ sei de mol,
‘ik hâld sa lang myn waffel
wol, gean jim mar yn petear,
want fan jim wize wurden lear
ik grif wat daliks wurdt myn rol.’

De reager hold de mol stiif beet
en ek syn lange snaffel,
makke him nei ’t iten breed.

De lêste dagen fan it jier,
wat sil der dan noch barre?
Slút de earen foar de lesboer,
wês net langer skoalledier,
smyt iepen alle doarren!

Wy helje ’t karke út it rek,
’t moat noch wol yn de rige,
mar dit is it lêste keatting
dat ús bynt oan ’t skoallestek,
gjin lesboer sil mear drige.

Dêr steane wy dan op it gers,
wolnee, gjin stek fan stammen,
want wy hâlde fan it frije
libben, apekoai, gjin les,
mar rame as sân rammen.