It tintekamp leit achter doek
en ek noch yn in djippe slomme,
omdat yn de nacht
besite kaam fan ’t doarmjend spoek
fan Dionysos’ maat, dy’t komme
soe foar lege-harsens wacht.

Hy geat wat oer wie fan it brein
yn lege fleskes en ek blikjes
midden op ‘e dyk;
sy wachtsje op ‘e giele wein,
dy’t laadt de konservearre ikjes
foar it Fryske Omrin-ryk.

Stadich rint it jachtsjen út op hjitte
mei’t de sinne stekt op ’t fel
en skroeit de dei troch op it lân
oant fjilden reitsje yn de brân,
it paradys wurdt ta in hel.

Mar yn ’t noarden is ’t de jûntiidssinne
dy’t de himel brâne lit
en alle beammen stekt yn ’t swart,
sadat ús lânskip ek wat hat,
sa’t elke noardeling wol wit.