As skilder wied er net sa machtich
as syn baas, de grutmogol,
hy wie mar ien fan faaks wol tachtich,
skiere fûgel, mar mei kleuren gol.

By fabels makke hy de bylden,
altyd mei in baas moraal
dy’t dieren mei de minsken dielden,
elk wol yn syn eigen styl en taal.

De dieren liet er fleane, drave,
krûpe, swimme, sa’t dat giet
om ’t heechst te kommen, mar de raven,
skiere fûgel, song it rauwe liet:

‘Jim kleuren ha gjin skiere wearde
op in rots al like skier,
dy’t dêrom ’t bûnte libben kearde,
sjoch de skutkleur fan it heechste dier!’

* Miskin dy’t yn 1590 mei dekkende wetterferve
‘De raven sprekt de sammele dieren ta’ skildere,
wurke mei in protte kollega’s yn it atelier
fan grutmogol Akbar (1542-1605).

Hy seach, wat earder wie yn gloarje,
’t stompe noch fan Nuenens toer,
it beaken fan de jirpeliter en de boer,
hy koe har hillige histoarje.

Noch hearde hy de krieën krassen
’t rouliet nei in lijenswei,
dat op it hôf it kruseleger stimde mei,
in koar fan inkeld lege bassen.

It wie ien fan syn lêste doeken
doe’t er dat wer foar him seach,
it ripe nôtfjild wie ien grutte giele weach,
hy wist dat it ferline spoeke.

Hy hearde diskear raven krassen,
fielde ’t stompe fan syn lea,
it beaken wie der net en ’t paad troch ’t nôt rûn dea,
syn stoarje einige nei ’t lossen.

Nôtfjild mei fleanende raven

* Vincent van Gogh (1853-1890)
skildere yn de begjinperioade
de ‘donkere’ realiteit fan Nuenen.
Yn de rin fan syn libben feroaren
styl en palet.