Het asfalt was het pad
van huis naar domme plicht,
zij waren ’t fietsen zat,
nog meer het schoolgesticht.

Zij swingden op parket
hun beide hakken stuk,
eerst was het cool en vet,
toen niets meer aan, geen fuck.

’t Idee is eens een kroon,
wie wou niet zo’n prinses,
drie dochters en een zoon,
dit was hun laatste les.

De taak als koningin
betrof het hele land,
de vrije velden in,
de hakken in het zand.

Geen modder zonder schep,
twee handen aan de steel,
het spitten is maar nep:
het koninginnedeel.

Van grond naar hogerop,
daar klinkt een luid gepiep,
de kroon komt op haar kop,
vet cool, niet al te diep.

* Schilderij ‘The crown’

Als idioten ’t luchtruim kiezen
voor hun kogels en granaten,
dan is daar geen houden aan:
voor peuters, nog een eeuw te gaan,
en meisjes die niet kunnen haten
met versiering in hun haar,
verstomd vanwege doodsgevaar,
voor ’t kind een wereld te verliezen.

Waar blijft de engel om te schieten,
want de wraak zal gekken raken
of hoort dat niet bij de rite?

Daar komt ze in het rood gevlogen
tussen kogels, door de wolken:
Gabriël in oude doen,
maar zonder wapen voor de wraak,
nog steeds komt ze het nieuws vertolken
van het kind dat mensenlevens raakt;
ze neemt het op en geeft een zoen,
het kan niet zonder mededogen.

* Schilderij ‘The invasion’
Schilderij ‘Guardian angel’