Laten wij het in de landstaal zeggen,
Engels zou nog beter zijn,
maar ’t Friese landje is maar klein,
’t valt in den vreemde moeilijk uit te leggen.

’t Culturele zit ons in de genen,
ook de hoofdstad is bekend,
wij zijn al aan ‘ús mem’ gewend,
geen poten onder ’t beest, maar mooie benen.

Onze Doutzen Kroes van hoog allure,
beeldschoon in het melkse wit,
een buste die parmantig zit,
is ’t aanzien waard, haar roem zal eeuwig duren.

Richt haar beeld op, minstens vijftig meter,
daarbij valt ‘ús mem’ in ’t niet,
zodat de hele wereld ziet,
ons melkvee doet ertoe, geen hoofdstad beter.

Schilderij ‘Madame Blanche’

De zolderkamer is zijn atelier,
waar zich de daken melden
elke dag voor ’t lege doek,
het neemt niet op de koepelzee
en evenmin de vogels in de vlucht
van altijd weer hetzelfde lied,
voor hem gemoduleerd tot vloek,
want wat hij niet meer ziet,
is ’t leven dat zij ooit vertelde.

Wanneer hij klaar staat voor de diepe sprong,
voor hem voorgoed eronder,
breekt een koepel, klinkt de song
van haar als door een wonder:

Laat koepels barsten, vlieg met vogels mee
en blijf niet langer tellen,
elke ruiter is er één,
hij zeilt met paard en al door zee,
de kaarten zijn al boven land geschud,
zodat de boer wordt admiraal,
de slak speelt met een dobbelsteen,
dus ga nu aan de haal
en laat het volle doek vertellen.

* Schilderij ‘Invasion of fantasy’