’t Wetter kobbe op ‘e holle
as de brobbels by’t gemaal,
dat waard úteinlik it ferhaal,
elk oar is ien tefolle.

’t Kin fansels de master misse,
mar de waarman hie gelyk,
it miigde as in reus allyk,
soks koe ’t gemaal net risse.

Harkje no hoe’t motors raze,
dat it wetter wint it net,
it Wetterskip syn wurd is wet…
fan allerhande bazen.

It wie in hjerstmoarn en noch tsjuster,
mar gewoante brocht my op ‘en paad
troch ’t lânskip fan de Grienedyk,
in healjier lang myn hege maat,
dy’t klonk: ‘Do rekkest my net bjuster.’

’t Wie wier, ik stapte troch de bochten
mei it each op ’t easten, dêr’t de kym
al kleure oan it bloed allyk,
it wie as in gedicht op rym,
dat klonk: ‘Wat sjochst tsjin al dy ljochten?’

It Galgelân lei yn de fierte
as sinister oard foar moardners lot,
lang swaaide op ‘e wyn syn lyk,
ik seach lykwols tsjin ’t ljocht net wat
doe klonk: ‘Lit hjoed de galge sjitte.’

’t Wie wier, ik moast net nei ’t ferline,
mar it sykje yn de fauna, want
soks paste by de Grienedyk,
ynienen seach ‘k in oaljefant,
dy’t klonk: ‘Sels hjir kinsto my fine.’