Sjedêr wat der noch oer is,
wis op jierren, mar net sa!

Syn bêste jierren hie de âlde hân,
guon bonken wiene sliten,
dêrtroch waard er wakker wurch;
de diagnoaze kaam ta stân,
dêrnei ek de sjirurch,
dy’t hong om troch te biten.

Hy tinkt dat it no oer is,
wol op jierren, mar no sa!

It libben is de maatskippij
sa’t beammen sizze kinne
sûnder wurden, deadlik nij
foar ’t folk om sicht te winnen.

Is sa te sjen ferfal it lot
fan ’t libben, net te kearen?
De natuer of kriget God
foar syn ferrin de eare?

Se binne beide by elkoar:
it lot fan stadich brekken,
lizzend heakket ta de oar
de macht om ta te stekken.

Se stekke troch, ek hjoeddedei,
trochtrape dy globalen,
wrâldwiid giet de oerheid mei,
lûkt foar it ûnrjocht walen.

Foar boargers bliuwt ien middel oer:
de alderskerpste seage,
stek dan ta, al is ’t in toer,
en seagje troch dy pleagen.