‘k Stie stil en dreamde stadich troch
by ’t joadske tsjerkhôf yn de kjeld,
it wite laach lei der noch,
de stilte, gjin geweld.

Ik lei de holle tsjin de stjer
en dreamde oer in neare tiid,
doe hearde ik mysels: ‘Ik stjer,
mar net nei earst de striid.’

‘k Seach op by ’t skuorren fan de grûn,
waard dizich Joad nei Joad gewaar,
ek Jezus, dy’t nei foaren rûn:
‘Kom út dit skrouske waar!’

‘k Gie mei de Joaden op ‘en paad
en stiek mei har de brân deryn,
it jildpaleis gie fan de kaart,
syn reek ferwaaide op ‘e wyn.

De moarntiid jout de trend wer oan
lykas de hiele moanne maart:
in âlde skiere ansichtkaart,
nostalgysk, pake wit it skoan.

De lûken wiene wyt fan ryp,
it izer fielde kâld as iis,
yn ien dei waard ús pake griis,
readgloeiend fan de Spaanske gryp.

De mêst wie smel by beam en toer,
it seil lei dweilslop op ‘e gyk,
mar pake hold it, waard gjin lyk,
hy skôge wer it libben oer.

Nei elke winter komt de tiid
fan iepen wetter, iepen each
foar ’t warber spul fan wyn en weach
mei sicht lykas de wrâld sa wiid.