Dionysos

fan ûnbekend*

Lit Dionysos, soan fan Zeus,
syn rûge libbensrin fertelle,
swaaiend mei syn thyrsos klom er op,
dat hy hat alles út it libben helle.

Us mem wie foar myn berte dea,
út heit syn side bin ik berne,
abnormaal, in tastân op ’e kop,
oan Zeus syn swierte moast de wrâld wol wenne.

As bern kaam ’k yn in mytysk lân,
dêr’t nimfen my op hannen droegen,
’t wie de earste rûte nei de top,
dy memmen ha op wei myn dieden woegen.

Selsstannich gie ik doe op reis
de hiele wrâld troch mei Mainaden,
frouwen mei ekstaze yn de kop
en mei myn entûsjaste driuw beladen.

Ik foer nei Naxos mei in skip
dat stjoerd waard troch in tal piraten,
troch myn keunsten hold har farren op,
ik hearde har lykas dolfinen praten.

Sa waard ik machtich yn de wrâld,
gie nei de berch fan alle goaden,
waard troch wyn en fleur dwyl yn de kop,
de dronken satyrs brochten my in oade.

* Byld ‘Dionysos en satyr’