Hy stie dêr al in lytse wike,
de wite swan mei skeinde board,
syn wûnen wiene, sa’t it like,
de útkomst fan mislearre moard:
in oanslach fan it fokseleger,
ynienen út ‘e rûchte wei;
syn flecht, oars lûd en stadich heger,
kaam min op gong, mar mei in draai
ferbriek er de besingeling.

Ik seach him fan ‘e moarn noch sitten,
in protte fearren en in kop,
dêr woed er my mei witte litte,
it is derûnder of derop.
It wie noch mar in oere letter,
dêr stie yn grize swellesturt,
de blauwe reager by it wetter,
de boade mei it lêste wurd
fan dea as in besingeling.