De dei stapt hoeden út ‘e swarte nacht
mei skiere walen fan de dize,
dêr’t amper skimerje noch kleuren troch,
de klaaiïnge fan heale wize,
noch ûnbewust fan pronk en simmerpracht,
gjin djipgong stribjend nei de hichte,
sa slûpt de dei de moarntiid yn, mar sjoch…

… dêr stiet de kleureklaaier fan de dei
dy’t stjoert kreaasjes nei de lichte
en spriedt it sulver oer de Snitser mar
as spegel foar de twa gesichten:
de skjinne loften dêr’t de ein fan wei
is boppe ierdske fisker, wizend
mei spattend sulver nei de simmerdei.