Keunst út ‘e nacht wei

It tsjuster strykt de foarmen fuort,
wat kin men dan der noch fan meitsje?
Oars net as in byld dat swart
foar eagen komt, dy’t noch net laitsje
sille, skilders komme kleur tekoart.

De moanne sakket nei de kym
en sil de foarmen daliks reitsje,
mar feroaret dan it byld?
’t Hielal kin foar de skilder pleitsje
dat er yn syn siele kleuren fielt.

Sjedêr… de ierde hat it troch
mei ’t skynsel fan in strjitlantearne,
heger as it moanneljocht;
de foarmen dy’t dertusken steane,
hat de skilder yn de nacht om socht.

’t Is net genôch, hy wachtet noch
nei ’t streekjen fan de kromme foarmen
op it folle sinneljocht.