Gjin kop

Wannear’t gjin tûke draacht in blêd,
de dei úteinset mei in grauwe loft,
de wyn krûpt by de fearren yn,
dan hâldt de moarntiid efkes skoft
foar wa’t noch dreamt op bêd.

Wa wit de dreamen fan in swan,
dy’t him by ’t earste deiljocht driuwe lit
en oerjout oan de sterke wyn,
dy’t winters fan gjin wiken wit,
dêr wit de swan ek fan.

De wyn stekt him syn dreamen yn
fan simmerdeis by himelsblauwe loft
al ier de brede wjukken út
en fleane om dêrnei in skoft
gjin kop te sjen…  ‘t is skyn.