Wylst yn it westen boppe Snits
de loften ljochtsje fan de sinne
en streekje ’t grien fan beammen swart,
driuwt út it easten, fan de mar,
gjin seil of mêst mear te bekennen,
it driigjend blau mei felle flits.

Wat is it minskelibben oars
as yn de midden sljochtwei hinne
te wêzen tusken kin en moat,
wat is en wat der nochris bart,
it hjoed ferlieze, moarn wer winne:
in libben tusken fêst en loas.