Al ier op ‘e dei ferwaarme de sinne
de ierde mei wetter yn ’t rûn,
alhiel yn it neaken, neat om him hinne
ferriisde syn stal út ‘e grûn.
Adam rûn fierder oer ’t hout fan de steger
en stie as in byld yn it echt,
omstriele mei ljocht en heger en heger,
de man op syn himelbestoarmjende flecht.

Al gau kaam de frou mei sierlike faasje,
har hûn, as de ingel yn ’t wyt,
ferwachte fan har, lykas oars, meditaasje,
mar hjoed wie it dêrfoar te hyt.
Eva rûn fierder oant ’t hout fan de steger
en dêr, mei de sinne op ’t fel,
ferriisde har stal en leger en leger
kaam Adam, de himelbestoarmer, wer del.