mei 28, 2017
fan Winsor McCay*
fan ûnbekend**
Fuort mei de Spanjaard op de Filippinen,
omke Sam joech him in kapitaal
om mei ferdrach rap te ferdwinen,
’t wie net de ein fan syn ferhaal.
Want omke Sam bleau op de Filippinen,
’t machtich grut ympearium spriek oan,
sa soe syn sinne oeral skine,
de archipel as gouden kroan.
De ezel, foarbyld foar de Filippinen,
koppich yn de striid foar ’t eigen rjocht,
it dier liet him net maklik bine,
hat omke Sam ta wanhoop brocht.
Mar omke stjoerde mear as hûnderttûzen
striders om te fjochtsjen foar syn macht,
de boargers rekken dea as mûzen,
yn kampen hearske lang de nacht.
Dus fuort mei omke op de Filippinen,
deaden binne mear as kapitaal,
it eigen rjocht wurdt wûn mei pine,
de archipel sprekt yn syn taal.
* Winsor McCay (1869-1934)
Spotprint ‘Uncle Sam en de ezel’
** Foto ‘Filippynske oarlochsslachtoffers’
mei 21, 2017
fan ûnbekend*
De sinne sjocht net folle nijs
op ierde, sels net yn Amearika,
de presidint woe ’t hiel oars ha
by him yn ’t Wite Hûs dy deis.
It Wite Hûs, troch slaven boud,
stie foar de blanken iepen, hiel gewoan,
gjin swarte stapte nei de troan,
de slavetint waard net fertroud.
Mar Roosevelt** seach op it fjild
de roazen bloeien, ek al wie ien swart,
sa is it yn syn naasje bard
dat Booker waard it Hûs yntild.
De man wie swart en presidint,
mar fan in swarte universiteit,
wat oer de naasje alles seit:
oan skieding is it folk lang wend.
Yn ’t Wite Hûs siet swart nêst blank,
it iten smakke harren like goed,
de wyn wie read en ek it bloed,
it lêste wie: ‘Fan herten tank!’
It suden koe in wreed beslút:
reboelje, ommers wyt en swart waard griis,
de presidint wie lang net wiis…
it rûn op reade strjitten út.
* Foto ‘Booker T. Washington’
** Presidint Theodore Roosevelt (1901-1909)