januari 6, 2019
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
‘Gjin kening langer op ’e troan!’
sa rôpen de Republikeinen,
dieden folgen nei de rop:
fermoarde waard foarst Karel,
ferjage waard syn twadde soan.
Mar achttjin wie Emanuel
doe’t adviseurs mei klam him seine:
‘Jou tenei it folk in stim!’
De soan tocht oan heit Karel,
gjin moard mear, ek net yn de sel.
Republikeinen woene ’t oars,
net langer foarst en tsjerke heine:
‘Fuort dermei, it near derop,
Emanuel nei Karel
dea, jou dy skobbejak gjin loas!’
De revolúsje briek fûl út:
twa skippen lieten bommen reine
op ’t paleis, it eage slim,
ek foar de soan fan Karel?
Hy flechte, waard gjin deade bút.
* Portret ‘Emanuel II’
** Yllustraasje fan it útroppen
fan de Portugeeske Republyk
december 30, 2018
fan ûnbekend*
’t Ekspânsjestribjen út it westen
wie in ljochtsjend foarbyld foar Japan
út eangst foar minder macht:
Koréa waard de lytse man,
Japan de reus dy’t alles mocht.
Queen Min, Koréa’s keizerinne,
rôp de help yn tsjin de grutte man,
wat har yn lijen brocht:
fermoarde waard sy troch Japan,
de oanset ta Koréa’s nacht.
Dy nacht kaam nei de anneksaasje,
dat Koréa wie gjin mantsje mear,
mar fan de reus in bern:
it bern de klap, de reus de ear…
wat hie it libben noch foar sin?
De eigen taal moast it belije,
nammen krigen it Japanske lûd,
treastfammen hiene gjin
bestean, ferlearen alle moed,
it eigen wêzen gie ferlern.
De reus waard letter ek in mantsje,
kaam ferslein, ûntheistere wer thús,
wist doe fan eigenheid;
earst jierren neitiid kaam ’t ekskús,
wat alles fan in eks-reus seit.
* Foto ‘Japanske sjendarmes yn Koréa’