Archive for the Lyrysk Deiboek category

De ein is wol bekend:
hoe swart de longen binne
en dat er hymjend rint,
in rotte beam fan binnen.

De soerstof komt fan him,
in beam foar djippe siken
dy’t jout it libben stim
en wol foar ’t stof net wike.

De jierren woegen swier
fan soere rein op tûken,
fan binnen swart, in skier
bestean, de ein de fûke.

Nei wiken soargjen namen wy har
nei de dieredokter mei,
it koe net mear, in spuit woe sy har
ta ha, ’t wie ús yn de wei.

Se dwile wei, it kopke sakke,
wylst har eagen brieken by
ús iepen ’t hert, it hat ús rakke
hoe’t se dêr sa brutsen lei.

Wy lieten har in oere letter
sakje yn de grize klaai,
hoewol’t it grêf koe amper better,
woe it net mear by ús wei.