april 15, 2024
It spoart oan beide kanten
fan in smel, ûndjip Spoardok:
de âlde treurwylch sprút wer út
al is syn rêch wat krommer
wurden en syn tûken hast
it wetter reitsje;
de oare kant lit dúdlik sjen
de oergong fan seizoenen,
fan de winter nei de tiid
fan maaie mei it farske grien
fan ûnderen nei boppen…
hear de reiden laitsjen.
De treinen spoare alle oeren
lâns in smel, ûndjip Spoardok,
mar fierste fluch om troch it rút
de oergong waar te nimmen,
ek te hastich want men wol
it skermke reitsje;
fan dizze kant is klear te sjen
itselde yn seizoenen,
platte bylden yn ús tiid
fan helder giel nei donker grien,
it tastel mei tal knoppen
wol men ’t al meimeitsje.
april 8, 2024
It moast der wol fan komme
nei’t de stream ta stilstân kaam,
sadat de trochgong dreau,
net trochgie nei it sammelpunt,
dêr’t jierren lang de massa bleau.
Dus moast der groeven wurde
troch de jongste fan it pear,
dy’t ek al tachtich wie,
hawar, foar him wie dat gjin punt,
want hy gie troch: nei ’t wurd de die.
Hy stiek de skeppe djipper
as in heale meter yn
de grûn noch sûnder dat
er stjitte op it middelpunt
fan ’t lid… it wie al in djip gat.
Al hymjend groef er fierder
oant syn rêch in seintsje joech:
‘Mei tachtich yn de bocht
komst op in brek-, dus kritysk punt,
giest troch, dan kom ik net mear rjocht!’