april 19, 2017
fan pater Herman Falke
In wûnder, want ik kin wer rinne
nei lange jierren lizze,
ferlamme, sûnder hope, libbenslang,
sa lei myn wrâld derhinne.
Wat is in libben sûnder maten
dy’t wat te sizzen hawwe?
Ik woe der earst net oan, mar lang om let
bin ik troch har bepraten.
Sy ha my nei dat plak ta droegen,
ik sil it earlik sizze:
ien dy’t ferlamme is, fertrout it net,
wurdt troch gjin frjemde noege.
Myn freonen lieten my net lizze
en ha my heger droegen,
in gat yn ’t dak, ik wist net wat ik seach,
sa koene sy it risse.
Ik bin doe foar syn fuotten sakke
en kriich wer justjes hope,
syn krêft gie troch my hinne as in weach,
hy hat my better makke.
* Pater Herman Falke
Byld ‘Jezus genêst in lamme’
april 15, 2017
fan Rembrandt*
Ik ha krekt by de pryster west
en hy hat sjoen: ‘Jo binne suver,’
sei er, ‘tiid om no te offerjen.’
It fel wie glêd, it fielde bêst,
mar tagelyk wat nuver.
Al jierren stie ik bûten spul,
as lepralijer bûtensletten
troch de mienskip, iensum doarme ik
fan plak nei plak as skurve sul,
troch elkenien fergetten.
Mar tichteby my seach ik him
yn stilte op ’e knibbels lizzen,
Jezus, wist ik, makke minsken sûn;
ik rôp en hearde ’t oan syn stim,
hy hie my wat te sizzen:
‘Jo ha my yn de stilte fûn,
’t is goed, ik wol, jo wurde suver.’
’k Fielde my net mear in skurve hûn,
in wûnder… justjes nuver.
* Rembrandt (1606-1669)
Tekening ‘Jezus en de lepralijer’