april 26, 2017
fan Rien Poortvliet*
Doe’t ik myn sabbatkuier makke,
rûn in ploechje manlju troch myn nôt,
ik hie ’t fuort yn de gaten
dat der wat bysûnders wie;
earst like ’t dat se har fermakken
sa’t it jongfolk wol fan wille hâldt,
mar doe’t ik seach dat se myn ieren
plôken, wie ’k as boer gau út ’e rie:
ik soe derhinne,
kaam wol tichterby… doe bleau ik stean,
want ’k hearde Farizeeërs praten
oer dat gjinien op sabbat wurkje mocht,
mar ieren plôkje moast dochs kinne,
tocht ik sa, al bin ik dan ek eigner-boer;
de âldste fan de ploech liet doe syn ljocht
oer wat de Farizeeërs seine skine,
hy fûn har redenaasje krom:
de minske wie net makke foar de sabbat,
krekt oarsom.
* Rien Poortvliet (1932-1995)
Skilderij ‘Ieren plôkje op sabbat’
april 22, 2017
fan ûnbekend*
It moat my fan it hert,
de lêste tiid hie ’k net myn draai,
want jild is ek net alles,
ik hold my krekt oan Romes wet,
dus wat ik die, wie wol legaal.
Ik wie net populêr,
it folk gie my ’t leafst út ’e wei,
myn tol wie faak tefolle,
mar sis no sels, de fraach wie wêr
koe ’k hinne mei myn jildferhaal.
Yn ien klap wie ’k derút,
earst út ’e rie, doe út ’e tol,
ik hoegde neat te sizzen,
want Jezus rôp, by einbeslút
ha ’k elk útnoege foar it miel.
Mar wer wie der krityk,
want Jezus wie foar my te gol
as garder, ek fan sûnden,
mar sis no sels, ik bin no ryk
as minske, diel fan it gehiel.
* Skilderij ‘Ropping fan tolgarder Levy’