februari 24, 2018
fan Giotto*
My is noch nea in bist ûntstellen,
mar hjoed soe ’t wêze, tocht ik earst:
twa manlju rûnen nei myn fôle,
ik derhinne, want dat earme bist
waard grif net om ’e nocht ophelle.
Ik ha ’t net daliks heech opspile,
mar frege freonlik nei it doel:
har master moast myn fôle brûke,
sa op ’t each wie it in frjemde boel…
hie ik it bist dêrmei ferspile?
De boel wie amper te fertrouwen,
dat ik der hastich achteroan,
wat ik doe seach, ’t koe amper mâler:
stapte dêr myn fôle as in troan?
Dêrop gjin foarst mei gouden mouwen.
Gewoan in man, as kening eare,
in foarst dy’t op myn fôle siet,
dy eare koe ik ek wol brûke,
’t fielde as iksels oer strjitte ried…
en ’t folk mar oer ús yntocht beare.
* Giotto (1266/1267-1337)
Skilderij ‘Yntocht yn Jeruzalem’
februari 17, 2018
fan ûnbekend*
It gie my net om eigen eare,
út respekt ha ik it dien,
men kin ’t ek leafde neame;
spontaan bin ik derhinne gien
en liet de nardusoalje streame.
Gjinien koe my op dat stuit keare,
’k hie der alles wol foar oer,
myn leafde ha ’k útgetten;
ien sei, it wie him fierste djoer,
de earmen waarden sa útsletten.
Mar Jezus sei, ik hie yn eare
holden syn begraffenis;
ik koe dat doe net witte,
mar nei de tiid is it wol wis:
foar altyd sil de leafde jitte.
* Alter mei opsetstik ‘Frou salvet Jezus ’ fuotten’