maart 24, 2018
fan Louis Emile Manche*
Jezus moat fan jild net folle ha,
want hy wit amper fan de wearde
fan in sint, lit stean fan in kaptaal;
’k sjoch noch hoe’t hy de tafels kearde,
nee, hy gie mei ’t jild net oan de haal,
mar woe ’t perfoarst net yn de timpel ha, no sa…
Hjoed belibben wy wer wat mei jild,
it wie flakby de offerkiste,
dêr’t it folk it offerjild yn die;
dêr siet er sûnder dat wy wisten
oft er wer wat mei it jild foar hie,
mar nee, hy hat him oan de kiste net fertild.
Efkes letter die er syn ferhaal:
it koperjild wie net bysûnder,
’t goudstik fan de riken likemin,
mar fan de widdo wie ’t in wûnder,
want har sint joech oan it offer sin…
mar ja, hy sprekt mei inkeld sinten net myn taal.
* Louis Emile Manche (1908-1982)
Glês-yn-lead ‘It pinninkje fan de widdo’
maart 17, 2018
fan Rembrandt
Wy moasten trochgean foar spion,
sa woene de gelearden ha,
om ynformaasje op te dwaan
oer Jezus, wy der dus op ta,
dan soene sy har slach wol slaan.
Sa sloegen wy in oare toan
oan as gelearden yn petear,
earst stieken wy him himelheech;
úteinlik gie it om de ear
fan God of keizer, dat lei dreech.
Belesting wie it seare plak:
betelje of troch Joaden net,
gelearden makken dêr in punt
fan, want it stie net yn de wet…
doe frege Jezus om in munt.
Wy waarden wiisd op keizers byld
en moasten jaan wat sines wie,
’t gie bûten joadske wetten om,
en God kriich wêr’t Hy rjocht op hie…
wy giene troch foar swak en stom.
* Rembrandt (1606-1669)
Yllustraasje ‘De belestingpinning’