fan Ludovico Cigoli*
Op ’t woestynpaad yn de ûnderklean,
sa rûn syn wei nei de bedelte ta,
it suderlân Egypte yn,
dêr moast syn stamheit brea fan ha,
as hongerslaaf wie dat syn lean.
Joazef gie as slaaf itselde paad,
de delwei achter de kamielesturt,
it heitebrea wie lang ferlyn,
wat hie it libben noch foar nut
nei mantelleafde, bruorrehaat?
’t Deistich brea waard him troch frjemden jûn,
mar Potifar, syn hear, wie net sa min,
lei om syn skouders ’t reade kleed,
hy murk it wie de frou nei ’t sin,
dy’t Joazef oan ’t betsjinjen bûn.
Hy fernaam har tsjinsten op ‘e hûd,
foar him gie ’t rap nei de bedelte ta
mei ’t priuwen fan har brea, pak beet,
sy skuorde, woe him neaken ha,
hy fielde inkeld noch har foet.
* Ludovico Cigoli (1559-1613)
Skilderij ‘Joazef flechtet foar de frou fan Potifar’
|
