Hy joech him del, der wie gjinien,
net lang, der kamen hoeders
del foar wetter út ‘e put,
hy is der daliks hinnegien.

Syn namme, Jakob, hie gjin nut,
mar doe’t er omke Laban
neamde, koene se dy wol,
de heit fan Rachel, man fan ’t wurd.

Sy kaam deroan, syn moed skeat fol,
mar leech bleau earst syn mûle,
alle spieren loeken strak.
‘Ik rêd it wol,’ sa klonk it gol.

Hy griep de stien en mei in smak
kaam dy yn ’t sân telâne,
op dat stuit seach hy mar ien
en skepte wetter yn har bak.

* Jean Restout (1692-1768)
Skilderij ‘Jakob moetet Rachel’