fan Gustave Doré*
Fan de Filistyn nei de woestyn,
sa wie it frjemde paad
fan Saul en David beide;
de kening fan it haatsjen blyn
en David sûnder wrok en haat,
fol langstme nei de greide.
Fan it frjemde paad nei de spelonk,
foar David in beskûl,
yn spanning mei syn mannen,
foar Saul rap út ‘e broek en pronk,
ferlichting as it tuskendoel,
koart útstel fan syn plannen.
Fan ’t beskûl nei Saul syn boppekleed
mei ’t boadskip fan syn troep:
‘Hy is no yn dyn hannen!’
Mar David pakte Saul net beet,
snie mei syn swurd yn ’t kleed en kroep
doe fluch wer nei syn mannen.
Fan de deadekâns nei libbenskar,
sa wie it rjochte paad
foar beide troch in flarde;
’t wurd fan fersoening klonk om bar,
wat skieding joech foel yn it skaad,
sa waarden libbens sparre.
* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘David lit Saul sjen
dat er him sparre hat’
|
