Posted by admin

Se hingje oan in tou
en jouwe in gesicht
oan harren doarp mei wurd en wurk:
in preek of in gedicht,
bedriuw fan boer of bou.

Mar sy hat gjin gesicht,
moast wenje yn in stêd
omdat har doarp ferdwûn yn see,
gjin toer dy’t har dêr rêdt,
elk hat de eagen ticht.

Hy wie as dak de himel wend,
gjin tinte foar de preek en ’t liet
dy’t hoeden klonken foar de Hear
by hagen lâns rûnom de hollen,
want de roomske fijân hynsteried
en balte as in bolle.

No stiet de tinte foar it liet
ta ear fan Menno en de Hear
en dreamt de hûn syn heldedied:
wêrom soe hy net blaffe wolle
tsjin de ko mei ’t drinkend keal,
want neat is hjoed tefolle.