Posted by admin

De wei nei ’t Snitser striidtoaniel
rint al fan âlds troch Offenwier,
foar ’t doarp in rampsenario;
it eigen folk seach, stjerrend wier,
de dea foar eagen, faak ek grien en giel.

Syts wie noch jong, doe klonk ’t protest
al tsjin it iepen racesirkwy,
foar boer en ko in risiko;
in plan rûn rap fan dy nei dy,
no racet se sels, it rôljen slagget bêst.

Sneon wie de wei it feesttoaniel,
want iepen moast dochs it trottoir;
de auto’s holden efkes ho,
mar sjoch, de fyts wie no ’t gefaar
foar Syts, ’t senario opnij har diel.

Wat oansprekt kin men oer ferskille:
’t Wurd dat op ‘e preekstoel leit,
de kânsel mei syn ornaminten,
skûtsjes as it op De Lemmer waait
of oars it ponkje foar de sinten.

It Wurd sprekt fan de libbensweagen,
heech oprinnend of frij flak;
de preekfeint stiet heech op syn skipke,
wiist it folk it rak, mar ek teplak
en jout foar ’t ponkje trou in tipke.

In skûtsje libbet op ‘e weagen,
krijt de geast fan romme wyn;
de skipper hinget tsjin it helmhout,
hâldt syn wurd, mar ek de gong deryn
en is mei sponsorjild fertroud.

Wat oansprekt kin men oer ferskille,
mar religy fiert it seil,
wylst skippers fiere ’t heil
op ’t skûtsjedek om Fryslâns wille.