januari 26, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2011
De twirren wiskje oer it wetter
dat yn weagen rôlet nei de wâl,
dêr’t folk ferwachtet, it giet mâl,
wat mear Beaufort, wat better.
It wâldpublyk wurdt dôf troch ’t klappen
fan de seilen, leger oan de mêst
as oars, it is it folk wol bêst,
’t ferwachtet wrede grappen.
Noch ien minút, dan sil it heve,
mar it Drachtster skip wol net omlyk,
de weagen batse tsjin de gyk…
te let foar noch mear reven.
It wyt fan flaggen is it teken
dat de striid is iepen, elk syn kâns,
de fjirtjin manlju binne mâns
genôch, by stoarm gjin leken.
Dêr is de boei om rap te gypjen,
wa’t it gykje heine wol, is dea,
De Jouwer rûkt al bloed mei ’t rea,
syn grime moat noch rypje.
’t Publyk skuort healwei grutte eagen,
want de finishskotten klinke ier,
foar dôve earen fierste fier,
it folk sjocht inkeld weagen.
januari 28, 2018
fan Gerard ter Borch*
De kaam mei fine tinen
komt yn aksje op ’e kop
dy’t jokket fan de luzen,
hy swilet alle bistkes op
dy’t barste nei de pine.
Yn folle konsintraasje
stjoert de mem fan plak nei plak
it swylark troch de hierren,
sa komt sysels oan har gerak,
’t is foar ferdivedaasje.
Mei noch wat yrritaasje
jout it dochterke har oer
oan kaam en neil foar ’t barsten;
it moardzjen is fan lange doer,
mar dan… fuort is de naasje.
* Gerard ter Borch (1671-1681)
Skilderij ‘De luzejacht’