januari 4, 2018
fan Carlos Enriquez*
Sjedêr de holle wangen
doe’t Castro noch in jonkje wie,
de harsens wisten har gjin rie
yn ’t lân fan trettjin rangen.
Sjoch nei de holle eagen
doe’t Guevara noch net rûn,
de eachopslach glied nei de jûn,
de sliep bediek de leagen.
Glyd mei de eigen eagen
oer it weagjen fan de lea,
it libben jout al oan de dea,
wat sy al langer seagen.
Wit dat sy net mear libje,
fierste jong om dea te gean,
ek Castro bea har gjin bestean,
syn maat koe net mear stribje.
Betink dat noch krepearje
withoefolle yn de wrâld,
machthawwers meitsje harren kâld
om sels te profitearjen.
* Carlos Enriquez (1900-1957)
Skilderij ‘Blide boeren’
januari 3, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2010
Starum, stêd oan see en spoar,
dêr’t treinen steane foar it blok,
behalve middenyn de nacht,
dan hat de masinist it drok
en jaget troch de winkeldoar.
Mar âlde stêd fan slûs en haven,
’t kin ek oars, do litst de skûtsjes troch
de doarren fan dyn smelle slûs;
de see stiet hol fan wyn en sjoch
hoe’t spannings yn de sylklean grave.
Se batse troch de startstreek hinne,
’t moat wol oars, want twa kear is ’t te ier,
it liket as sil ’t middentroch
de oar, dochs sjit gjin skip te fier,
al keare wolken hjoed de sinne.
Dan brekt it troch en kleuren wippe
op ‘e weagen, skuor de skoaten oan
foar ’t swurdskerp nimmen fan de boei;
noch balt de liuw op hege toan,
De Jouwer kin it neat ferhippe.
Starum, stêd fan SWH,
it skûtsje dat eins winne moast,
mar ’t gie net mei it blok troch ’t dak;
It Hearrenfean wie hjoed dyn gast
en jage nei de sege ta.
