november 28, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Zij heeft het wel bekeken,
tussen zee en visbassin
droomt zij van wie haar voeren wil
met woorden die van dieper zin
getuigen dan: ‘Hap toe, mijn liefjes!’
Waarom zou zij niet breken
met haar rol, passiviteit
maakt heel haar lieve leven stil:
‘Kom op en staar niet, malle meid,
de dichter voert je naar de verte!’
Zij ligt languit, een teken
dat zij opgaat in de rol
van Venus die de liefde wil…
zij leest, houdt tot het einde vol
en droomt vannacht van zilvervisjes.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Zilveren liefjes’
Schilderij ‘Een lievelingsdichter’
november 27, 2017
Swart as de nacht is ’t ûnderdak
foar wa’t noch leit te sliepen,
mar tsjin ’t hege himeldak
brekt ljocht de dei al iepen.
De koers wurdt útset nei de dei
fan ‘lit mar sjen dyn spoaren’.
Yn ’t bestean wurdst dan net wei,
do fljochtst mei al dy oaren.
En faget wyn de himel skjin,
dan bisto al wer ûnder,
fêst op koers nei dûbelsin,
it roeien giet foar wûnder.
Twa hâlde goed de gong deryn,
noch better binne trije,
yn it spoar is minder wyn,
de moarn sprekt troch te swijen.
