november 30, 2017
fan Jan Stobbaerts*
fan Xavier de Cock**
It is ûnwis wat barre sil
en dêrom sette se har skrep,
de grins oer moat noch wenne,
gjin ko hâldt him dan stil,
dat sil sy grif werkenne.
Mem helpt har om nei bûten ta
en docht dat earst op har manier
mei sêfte hân en wurden,
mar wol it net, dan sa:
in mep, as ’t moat in hurde.
En komt de loop der ienkear yn,
dan stoot it oer it sânich paad,
der is net mear in halte,
se binne dôf en blyn,
fier klinkt it hease balten.
Sjedêr de lytse boeresoan,
dy’t grutsk it foartou nommen hat
en drafket sa derhinne:
‘Wy komme der al oan,
sy sille it net winne!’
* Jan Stobbaerts (1839-1914)
Skilderij ‘Ut ’e stâl’
** Xavier de Cock (1818-1896)
Skilderij ‘De Meersstrjitte te Gent’
november 29, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2008
Dêr’t yn Fryslân yn de midden
tusken greiden en de Ie
’t klokkelûd yn herten siedde
langstme nei wêr’t wetter wie,
dêr ha rûze reid en weagen
foar it skûtsje en de skou,
mei de kante toer foar eagen
sylden se nei ’t âlde Grou.
Dêr’t Sint Piter noch de eagen
glide lit oer doarp en mar,
fierder dêr’t De Tynje reaget
alle boatsjes út it far,
glydt de sleep fan skûtsjes neier
nei it fjild fan fûle striid,
touwen los en as in waaier
brûst it fierder wiid en siid.
Dêr’t de fjirtjin mei ambysje
fjochtsje om it earste plak
yn it brûs fan de tradysje,
folget Fryslân rak nei rak,
lykas dizze sneon Sint Piter
skôget ’t hillich striidfjild oer
mei de flagge as syn miter
en as stêf syn brede toer.