september 5, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Het gat waardoor hij had gekeken,
was rechthoekig, in ’t geheel niet groot,
toch had hij alles kunnen zien:
de vleugelmens die water goot,
het meisje met een blad vol doeken,
het onder-onsje bovendien,
de climax was het schone bleke.
Hij had er eentje uitgekozen
met het oog op wat de toekomst hem
kon bieden, toen nog fantasie,
van binnen hoorde hij haar stem,
die deed haar liefde uit de doeken,
waarbij hij voerde de regie,
zodat zij hem niet gauw kon lozen.
De eerste slag heeft hij geslagen,
maar zij zit, terwijl hij naast haar ligt
te wachten na zijn druk pleidooi;
zijn spieden deed de deur niet dicht,
hoewel hij wist van ’t blad met doeken,
zijn warme stem was als de dooi…
een bad met hem om te behagen.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een bad’
Schilderij ‘Het pleidooi’
september 4, 2017
De wjukken ha har plicht wer dien
en binne yn de rêst,
de snaffels litte har net hearre,
want ferfage is de grins
fan elk syn territoarium,
de jongen ha folwoeksen fearren.
De sinne is krekt ûndergien,
hie fan gjin wolkje lêst
en hat in oere lang noch streke
oan it jûntiidsskilderij,
dat al ferfaget tel nei tel,
wat foar it minskdom jildt as teken.
Sjedêr, nei boppen is er gien,
it swarte docht it bêst
op ’t reade fan wat liet de sinne
achter, ’t is yn harmony,
dit is syn territoarium
foar inkeld jûn, dat moat noch kinne.
