augustus 29, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wie luistert, hoeft niets meer te vragen,
want het water heeft het woord,
een antwoord op de druk van binnen
die de rust voortdurend stoort,
maar niet bestand is tegen ’t ruisen,
rondgang door een oord…
… dat luistert naar een stil verlangen,
onuitspreekbaar tot de tijd
dat woorden ’t van de stilte winnen
na een innerlijke strijd
die in het hart het bloed laat bruisen,
rondgang vóór het pleit…
… dat op de marmerbank nauw luistert,
vergezeld wordt door de geur
van rozen, strelend voor de zinnen,
passend bij haar eigen kleur;
terwijl de golven roerend ruisen,
opent zij de deur.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Romeins park’
Schilderij ‘Een vraag’
augustus 28, 2017
De moarntiid hâldt de siken yn
en leit de mar foar blak
as ôfspraak mei de nije dei:
gjin sprake fan in silerswyn,
gjin nocht mear oan al wer in rak.
De mar jout him wol efkes del,
mar ûnder stil protest:
hjir is de ein alhiel fan wei,
is ’t silersfolk net mear yn tel,
dan wurdt it stil, dat is de pest.
De pest is lûd, wit de natoer,
it libben hâldt fan rêst,
dêr snakt de hiele skepping nei,
it startsein sjit it wetter oer,
ek nei de finish is der lêst.
Hear hoe’t natoerbehear fersteurt
de stilte fan de moarn
mei boat en auto, beide mei
in motor, mar wa’t dêroer seurt,
slacht troch en oan in falske toan.
