augustus 3, 2017
fan Marc Chagall*
As ynspiraasje mar net komme wol,
dan bliuwt it doek sniewyt
en binne alle fingers kâld,
der komt net iens in sket s yn kryt,
de tubes bliuwe fol.
Mar as sy boppe ’t wite doarp útriist,
dy’t hy al jierren mist,
dan sweeft syn moed de hichte yn,
hy sjocht har oan, seit sêft: ‘Dêr bist,
ik wist net wêr’tsto wiest.
De moanne, yn it lêst, komt earst foar ’t ljocht,
dan sweeft sy op him ta
en achter har ferriist de stien,
sy sjocht him oan, seit sêft: ‘No sa,
hjir hasto dochs om socht.’
* Marc Chagall (1887-1985)
Skilderij ‘Hommaazje oan it ferline’
augustus 2, 2017
fan ûnbekend*
Fan de grutten mei it net
as lytsen mei har prate,
want wy witte der neat fan
hoe’t alles krekt bestiet en giet,
dus dêrom hâlde wy ús stil,
mar ik wie juster wol benijd
doe’t grutten nei ien harken,
want in oar hie ’t oer de grutste…
ik wol ’t wol witte dat ik skrok
doe’t hy, dy man, my wonk;
dêr stie ik dan nêst him,
dy’t wer begûn te praten,
no oer my, dus ik as lytste
foar dy grutte manlju oer,
sy moasten my opnimme…
mar hoe koe ik witte wat dat wie…
dan namen sy dy man ek op
en ek ien dy’t him útstjoerd hie…
ik snapte der net folle fan…
want waarden wy sa maten?
It wie miskien in stomme fraach,
dus hold ik my mar stil
en hearde wat hy doe noch sei:
‘Wa’t de lytste is, dy is de grutste.’
Witst… dat wol ik graach.
* Yllustraasje ‘Jezus en it jonkje’