juli 25, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
De ogen zijn maar half gesloten;
tussen wat voor ogen is en droom
laat het lichaam zich nog gelden
tussen waakzaam en al loom
op ’t ritme van de noten.
Het vrouwenbeeld blijft alijd boeien,
ook al is ’t versierd met een verhaal
dat zij keer op keer vertellen
aan zichzelf in mannentaal,
het gaat ook over stoeien.
De witte wijn is uitgegoten,
heeft het lome lichaam nog verzwaard
met het schild van Rome’s helden,
die niet kunnen zonder baard,
de droom gaat over kloten.
Zij heeft een half uur al gefloten
op het mondstuk van haar dubbelfluit
op de wijs die zich laat gelden
als dicht op de mannenhuid…
de ogen zijn gesloten.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘De siësta’
juli 24, 2017
De iene wente seit de oare net,
de boeren hechtsje oan tradysje,
bliuwe op it âlde plak;
wa’t heger fljocht, klimt nei in flat
en komt dêr feilich ûnderdak,
’t ferskil is mear as mar in bytsje.
De boer syn wente sjocht der net nei út
dat dêr de bern de kost wol krije,
’t hûs is ta oan ûnderhâld,
it siicht al lang troch ’t bopperút,
de spikers meitsje ’t libben kâld…
tradysje rint dus út op lijen.
Projektûntwikkeling fertsjinnet mear
as kritysk it moderne hifkje,
sjoch de flat as topmodel,
dus oan de arsjitekt de ear,
hy lei him net by ’t âlde del,
hat oer ’t ûntwerp net stind of wifke.
