juli 5, 2017
fan Caravaggio*
It hie net wêze moatten,
mar koe ik der wat oan dwaan,
sy frege om Jehannes’ holle,
wat moast ik oars de dochter jaan?
Sy hat in spultsje spile
nei har dûns doe’t ’k jierdei wie,
Jehannes’ holle liet se rôlje,
it wie Heródias har rie.
Myn frou siet noch fol grime
oer Jehannes, wrachtich wier,
de troubrek hie hy ús ferwiten,
dy útspraak woech by har noch swier.
Ik koe der net omhinne
nei har dûns, ik hie it sward,
de dochter koe fan alles winskje
en sa is doe it bloedspul bard.
Ik krij it noch foar eagen,
bluodrich lei er op in skaal,
de holle eage as in oanklacht:
myn oanspraak yn dyn eigen taal.
It spriek my oan, myn eigen
oarders, kommend op ’e lea
fan wa’t net nei myn wetten dogge…
hoe is it libben nei de dea?
* Caravaggio (1571-1610)
Skilderij ‘Salomé mei de holle
fan Jehannes de Doper’
juli 4, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Wat hebben zij nu nog te wensen
tussen bloemstruik en het tongewelf
en leunend op de balustrade?
Zij zijn nog niet geheel zichzelf,
hoewel zij zich in weelde baden.
Zelfs Cupido is hun ter wille,
Venus’ hulpje bij het buikgevoel,
versteend op zuil en balustrade,
de wind van zee is zuid en zwoel
en nodigt uit tot even baden.
Toch blijft het in de stilte hangen,
langer dan een enkel ogenblik,
van binnen zingen nachtegalen,
maar buiten klinkt nog geen geklik
van Cupido: ‘Kom op, rivalen!’
Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Onbewuste rivalen’