juli 7, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Gjin skûtsjeskipper sylt it jier
troch, dus hoe moat de soan it leare?
Slop wurdt sa de stjoermansspier,
de wâl sil dan it skip wol keare.
Mar net de helper yn de need:
de master fan it skûtsjesilen
jout in kursus, pak him beet,
sa wurdt de rol fan skipper spile.
Foar ’t oanbod op ’e Snitser mar
stean de kursisten yn in file:
sânentweintich, wat in kar
oan skippers dy’t nei jierren sile.
Op ’t droege is gjin oere droech:
technyk, taktyk en regels leare,
op ’e mar de oare boech,
de wâl sil dan it skip net keare.
juli 6, 2017
fan Anthon van Rappard*
fan Jozef Israëls**
It ljocht kringt amper troch it glês,
se sitte mei har seizen yn de jûn
en ha de put derút,
lykas de manlju foar’t se stoaren
nei in libben, hecht en sûn,
as fisker op ’e wrede see,
dat praat giet stadich út,
noch efkes oer dat oare,
wat sei dûmny yn syn preek…
de Heare jout de goeden rêst,
wolno, se binne ta oan tee.
Se sit yn ’t tsjuster
tichtby ’t fjoer
fanwege rimmetyk,
hat oars gjin praat
as mei de klok
oer ’t libben hat gjin doer,
fan hjoed nei juster
leit net yn har aard
en moarn is sûnder lok,
de dûmny hat gelyk:
se lit it oan de Heare oer.
* Anthon van Rappard (1858-1892)
Skilderij ‘Aldefrouljushûs yn West-Skylge’
** Jozef Israëls (1824-1911)
Skilderij ‘As men âld wurdt’