juni 26, 2017
Wurd wekker, de sinne is op
en fervet de snilen al grien,
wa stekt dan net heger de kop,
hat lang op ien poat hjir al stien,
sa klinkt de kwêkjende rop.
De lêch is al wiken wer út,
it kroas is it wetter oerflein,
’t wie neffens it memme-beslút
dat piken feroarje yn ein,
sa klonk de kwêkjende tút.
Hâld op mei ’t betide gerop,
de sliep ha ik lang noch net út,
lûk leger it kwêkjende krop,
sjoch hoe’t hjir it kroas my omslút,
dus is it lang noch net op.
juni 25, 2017
fan ûnbekend*
Op it eilân Martinique
lei it havenplak Saint Pierre
mei tritichtûzen minsken,
gjin stêd wie oan dat plak gelyk,
want Mont Pelée hold trou de wacht…
wat hiene sy dan noch te winskjen?
Himelfeart, dat wie de dei
dat de katedraal fol siet;
it wie op slach fan achten
doe’t bûten gie it der omwei,
want Mont Pelée joech klappend acht,
gjin minske hie dy slach ferwachte.
Wolken riisden himelheech,
gloeiend fan fertarrend fjoer
dat rûn oer plein, troch strjitten
en lei de tsjerkegongers leech
mei boppe har de lavafracht…
wa koe noch fan de himel witte?
Twa, teminsten yn Saint Pierre,
ien siet yn de deadesel,
beskerme troch de muorren;
yn ’t sirkus waard er letter stjer,
it libben sels joech dêr ferslach,
it hat it alderlangste duorre.
* Foto ‘Gloedwolk fan Mont Pelée’