juni 28, 2017
fan ûnbekend*
Dêr rinne wy tegearre dan,
op wei, mar wêr giet it hjoed hinne?
Op ’en paad stjoerd sûnder wat,
sis Judas, wat seisto derfan,
hoe soe it fierder rinne kinne?
Jehannes, freegje my dat net,
op ’t lêst ha wy in lege mage…
hie in folle ponge ús
net op it paad fan kennis set?
Hjir rinne wy mei al ús fragen.
Dyn antwurd is my wat te koart,
wy ha de krêft en macht meikrigen,
kinne sels de duvels oan,
genêze is dochs ek hiel wat…
dêr hoege wy net om te ligen.
Freon Tomas sei: ‘Earst mar ris sjen.’
It moat wat foar ússels opsmite,
oars begjin ik der net oan,
ik sis dus: ’t moat sa as it kin,
wy moatte earst in hapke ite.
* Yllustraasje ‘It útstjoeren fan de tolve’
juni 27, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Levend voor een doorgaand streven
naar een zitplaats voor de sier,
maar zonder oog voor mens en dier,
is zij lang bij zichzelf gebleven.
Ruggelings bleef zij zich keren
tegen wat daarbuiten was,
de vele kleuren boven ’t gras,
zij hield het met haar eigen kleren.
Tot de vogels bleven fluiten
waarom zij nog binnen was,
het ging eerst langzaam, pas na pas
nam zij de drempel, stond toen buiten.
Vogelrijen lieten horen
zangen van een diep verdriet,
de resonantie kwam eerst niet,
het ging van achteren naar voren.
Voor haar ligt geweken leven,
op haar kleed een dode mus,
zo komt het bij haar binnen dus,
lang is hij op haar schoot gebleven.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Lesbia treurt om een dode mus’